«Η γυναίκα-υπάλληλος της ΑΤΕ», ένα άρθρο αναδρομής

Θέμα το Μήνα, 8 Μαρτίου, Ημέρα της Γυναίκας

«Η γυναίκα-υπάλληλος της ΑΤΕ», ένα άρθρο αναδρομής

Το περιοδικό Αγροτική, μια μηνιαία επιθεώρηση γεωργικών και κτηνοτροφικών θεμάτων και θεμάτων σχετικών με την αγροτική οικονομία, τις γεωργικές βιομηχανίες, το αγροτικό περιβάλλον και την πολιτιστική κληρονομιά, ήταν όργανο ενημέρωσης και επικοινωνίας της Αγροτικής Τραπέζης της Ελλάδος το οποίο άρχισε να εκδίδεται το 1975 από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων της ΑΤΕ.

Άρθρο εκείνης της χρονιάς εξέταζε τη γυναίκα υπάλληλο της ΑΤΕ και τη θέση της στην Τράπεζα για να αξιολογήσει την προσφορά της στη λειτουργία του υπηρεσιακού μηχανισμού και να σχεδιάσει ένα μικρό περίγραμμα του μελλοντικού της ρόλου στο Ίδρυμα:

«Τα πρώτα χρόνια της ιδρύσεως και λειτουργίας της ΑΤΕ, που ασφαλώς οι κάπως παλαιότεροι τα θυμούνται με κάποια δόση νοσταλγίας, η παρουσία της γυναίκας στην Τράπεζα ήταν πολύ περιορισμένη. Γι’ αυτό και η θέση της μέσα σ’ αυτήν κάπως δύσκολη. Δειλή και συνεσταλμένη, καθόταν η γυναίκα, μόνο δακτυλογράφος πίσω από μια μεγάλη μαύρη γραφομηχανή και χτυπούσε συνεχώς τα πλήκτρα. Με το κεφάλι πάντοτε σκυμμένο, κοιτούσε πότε το χειρόγραφο και πότε το κείμενο. Μέσα στην μπλε, αυστηρή, και από διαταγές καθορισμένη συντηρητική αμφίεσή της, που η έμφυτη καλαισθησία της φρόντιζε να διανθίσει με ένα λευκό και περίτεχνο γιακαδάκι, ξεχώριζε μέσα στο ανδρικό σύνολο. Σε σημείο που να προκαλεί πολλές φορές τ’ αδιευκρίνιστα βλέμματα ή μειδιάματα πελατών και των ανδρών συναδέλφων της καμμία φορά. Πόσο πραγματικά δύσκολη η θέση της!

Η ανάγκη όμως να εργασθεί για να βοηθήσει ανήμπορους ίσως γονείς, αδέλφια, ή να θρέψει παιδιά, της έδινε κουράγιο. Κουράγιο για να εξοικειωθεί σ’ ένα περιβάλλον αυστηρά ανδρικό. Αλλά και δύναμη ψυχική για να συμβιβασθεί με τη γυναικεία φιλαρέσκειά της, που δεν της επέτρεπε να εκθέτει σε κοινή θέα τα μουτζουρωμένα από το μελάνι του “καρμπόν” ή του πολυγράφου δάχτυλά της. Χρειαζόταν κοντολογής μεγάλη υπομονή για να κερδίσει μια καλύτερη θέση».

Και την κέρδισε. Κατέκτησε έδαφος, βγήκε στο γκισσέ. Κι αν «ένα κάποιο κλίμα που ήθελε τη γυναίκα μόνο δακτυλογράφο δεν ήταν πρόθυμο σε παραχωρήσεις», εκείνη «έγινε με το πέρασμα του καιρού απαραίτητη: στις χορηγήσεις, στο λογιστήριο, στα εφόδια, στη γραμματεία του Τμήματος, στη γραμματεία της Διευθύνσεως», και εξυπηρετούσε «τον έλληνα αγρότη, που συνήθισε την παρουσία της, με την ίδια προθυμία και με την ίδια ταχύτητα, όπως και οι άνδρες υπάλληλοι».  Έτσι, το 1975, το ποσοστό των γυναικών υπαλλήλων της ΑΤΕ υπολογιζόταν σε 15%, γυναίκες εργάζονταν ήδη από τις θέσεις του γεωπόνου και του Επόπτη Συνεταιρισμών, και η εξέλιξη προβαλλόταν ελπιδοφόρα.

Υ.Γ. Η ανέλιξη της γυναίκας στην ανώτατη ιεραρχικώς θέση τράπεζας, αυτή του διοικητού, με άλλο βεβαίως υπόβαθρο σπουδών, συναντάται στην περίπτωση της Ευτυχίας Πυλαρινού.  στην Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως, το διάστημα 1991-1992.

πηγή: Κ. Παπακωνσταντίνου, «Η γυναίκα, υπάλληλος της ΑΤΕ»,

Αγροτική, τεύχος 7–Νοέμβριος 1975, 16-17.