Βιομηχανική αρχαιολογία
Η Σέριφος αποτελεί ένα υπαίθριο μουσείο της μεταλλευτικής δραστηριότητας των κατοίκων της, από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας. Η ενδοχώρα της είναι χαραγμένη από τις στοές εξόρυξης που δημιουργούνταν πάνω στις φλέβες των μεταλλευμάτων της. Τα λιμάνια της διαμορφώθηκαν σε σταθμούς φόρτωσης των ορυκτών της ενώ η κοινωνική και οικονομική ζωή του νησιού είναι διαχρονικά δεμένη με τα μεταλλεία του.
Κατόπιν πρότασης της τοπικής αυτοδιοίκησης του νησιού, αναλήφθηκε ερευνητικό πρόγραμμα στόχος του οποίου ήταν η αξιοποίηση και μουσειακή ανάδειξη των μεταλλευτικών εγκαταστάσεων στη Σέριφο, με τη δημιουργία Υπαίθριου Μουσείου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων και Ορυκτού Πλούτου Σερίφου στο Μεγάλο Λειβάδι. Το ερευνητικό πρόγραμμα αφορούσε τη συγκέντρωση πληροφοριακού και τεκμηριωτικού υλικού τόσο σε τοπικές (αρχεία επιχείρησης, δημοτικά αρχεία, αρχεία υποθηκοφυλακείου, αρχείο σωματείου μεταλλωρύχων, ιδιωτικά αρχεία), όσο και σε άλλες αρχειακές πηγές, οι οποίες συμπληρώνονται από προφορικές μαρτυρίες εργαζομένων και κατοίκων του νησιού. Η έρευνα είχε ως κεντρικούς άξονες τη διαχρονική μεταλλευτική δραστηριότητα στον ελλαδικό χώρο από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή και τη μεταλλευτική δραστηριότητα που αναπτύχθηκε στη Σέριφο κατά την περίοδο 1861-1964.
Επιστημονικός υπεύθυνος: Ασπασία Λούβη (δρ βυζαντινολόγος)
Επιστημονική έρευνα και τεκμηρίωση: Μαρινέλλα Κατσιλιέρη (ιστορικός), Νίκος Μπελαβίλας (δρ αρχιτέκτων), Ανδρομάχη Οικονόμου (δρ εθνολόγος), Βάσω Τροβά (αρχιτέκτων), Αντώνης Φραγκίσκος (μεταλλειολόγος, ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ), Δήμητρα Μαυροκορδάτου (φοιτήτρια αρχιτεκτονικής ΕΜΑΠ), Θεόδωρος Μανιατάκος (φοιτητής Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ)